W biuletynie wewnętrznym Zakładów Radiowych Diora w Dzierżoniowie ukazał się w końcu 1964 roku artykuł po tytułem „Czy nasze wyroby są nowoczesne?” Początek artykułu jest taki:
IV Zjazd Partii postawił przed przemysłem maszynowym i elektrotechnicznym podstawowe zadania do wykonania w latach 1965-1970; zasadniczych zmian w strukturze produkcyjnej i jej nowoczesności. Z uchwał IV Zjazdu wynika, że w latach 1965-70 należy w tych przemysłach opanować produkcję co najmniej 3500 nowych wyrobów oraz zasadniczo zmodernizować 2000 wyrobów przestarzałych.
Jeśli komuś nasuwają się pytania: co to jest Zjazd, jaka to była Partia i dlaczego zajmowała się stawianiem zadań dla przemysłu, może to wyczytać w Wikipedii lub w opracowaniach na temat historii PRL. Natomiast chyba nigdy się nie dowiemy, dlaczego liczba modernizowanych produktów miała wynieść 2000.
Zadania postawione przez IV Zjazd szybko podjęła załoga ZR Diora. Zorganizowano akcję "ABC”, polegającą na zakwalifikowaniu przez zespół zakładowy wyrobów do poszczególnych klas:
- Wyrób na poziomie światowym;
- Wyrób nie osiągający tego poziomu, ale który może być jeszcze produkowany;
- Wyrób odbiegający znacznie od poziomu światowego i którego produkcja winna być zaniechana
Produkowane wówczas odbiorniki radiowe zostały sklasyfikowane następująco:
Grupa C: Promyk, Juhas, Romans, Barkarola (z gramofonem), Menuet (z gramofonem)
Grupa B: Calypso, Ramona, Rumba, Sonata (z gramofonem), Boston, Aria (z gramofonem), Kurant, Meteor II, Carmen-Stereo (z gramofonem)
Grupa A: Kankan, Sarabanda, Krokus, Rytm, Opera
Mój komentarz do grupy C:
- Promyk, to kontynuacja pierwszego polskiego odbiornika powojennego, Pioniera z 1948 r. Produkcję Promyka rozpoczęto w roku 1957 a zakończono w 1967. Był najdłużej produkowanym w Polsce (a może i na świecie) odbiornikiem na lampach uniwersalnych z cokołem loctal (UCH21, …). Jako tani i niezawodny cieszył się dużym zainteresowaniem. Nie zastosowano w stosunku do niego zalecenia równania do poziomu światowego i pozostał w produkcji jeszcze przez ponad 3 lata.
- Juhas, to kontynuacja pierwszego polskiego powojennego odbiornika bateryjnego, Pioniera-B z 1950 r. Miał kilka odmian, różniących się głównie wyglądem skrzynki. Produkcję rozpoczęto w roku 1957 a zakończono w 1965, bo prawie cały kraj został zelektryfikowany i na stołowe odbiorniki bateryjne nie było wielu chętnych.
- Romans to układ elektryczny Mazura z 1952 r. (na lampach ECH21 …) z przełącznikiem zakresów zmienionym na klawiszowy. Produkcję rozpoczęto w roku 1961 a zakończono w 1965.
- Barkarola to odbiornik z gramofonem, z układem elektrycznym Mazura, łącznie z obrotowym przełącznikiem zakresów. Dodano wskaźnik dostrojenia. Chassis skopiowane z Mazura, zostało nieco wydłużono obok transformatora sieciowego, by zmieścił się transformator głośnikowy, który dawniej przykręcano do głośnika. Całość włożona była w nowoczesną skrzynkę.
Promyk 6171
Juhas
Juhas 6071
Romans
Barkarola
Mój komentarz do grupy A:
- Tranzystorowe odbiorniki Rytm i Krokus weszły do produkcji w roku 1965 i szybko przestały być nowoczesne; produkcję zakończono po 2 latach.
- Odbiorniki Kankan i Sarabanda w roku 1964 były naprawdę nowoczesne, ale weszły do produkcji dopiero w roku 1966.
- Odbiornik Opera był tylko prototypem, przedstawionym już w 1960 r. na pokazie zorganizowanym przez Biuro Zbytu Sprzętu Teleradiotechnicznego w Warszawie. Nigdy nie trafił do seryjnej produkcji.
Wygląda więc na to, że pod koniec 1964 roku realnie nie produkowano w fabryce wyrobów „na poziomie światowym”. I dzięki temu można ciągle trafić na stare, dobre, polskie odbiorniki z lat 60. XX w.
Rytm
Krokus
Kankan
Sarabanda
Opera
Mój komentarz do grupy B:
Wszystkie odbiorniki z grupy B pracowały na lapach z cokołem noval, miały zakres UKF (oprócz Kuranta), były już montowane na druku (za wyjątkiem Ramony), miały wzmacniacz m.cz. na lampie EL84 (za wyjątkiem Meteora i Kuranta, które była na ELC82) i prostownik selenowy. Poniżej kilka uwag o wybranych modelach z tej grupy.
- Kurant, z dużym zegarem na przedniej ściance nie miał UKF-u. Pewnie dlatego pożegnano się z nim w 1965 r.
- W grupie B znalazła się Ramona. Projektantem ciekawej obudowy był Jan Kowalczyk (późniejszy dziekan Wydziału Architektury Wnętrz i Wzornictwa Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu). Niestety, radio "wypadło" z produkcji już w 1965 roku, być może dlatego, że stosowano w nim przestarzały system montażu przestrzennego.
- Menuet to odbiornik z gramofonem, w dużej drewnianej obudowie o ładnym dźwięku. Cieszył się dużą popularnością i nie zaprzestano jego produkcji. W wersji na lampach z cokołem loctal (ECH21 …) produkowany był do 1966 r. Później w tej samej skrzynce do roku 1970 montowano Menuet UKF na lampach z cokołem noval (ECH81 …).
- Carmen-Stereo, radio z gramofonem, pomimo swojej „nienowoczesności” miał doskonały dźwięk z przyłączanych kolumn głośnikowych.
Calypso
Ramona
Rumba
Sonata
Boston
Aria
Kurant
Meteor II
Carmen-stereo
Czego zabrakło w kwalifikacji do grup "ABC", przeprowadzonej w roku 1964:
- Odbiornik Rondo, różniący się od wymienionej w grupie C Barkaroli tylko brakiem gramofonu, produkowany w latach 1961 - 64.
- Odbiornik Meteor (bez dopisku II) na lampach uniwersalnych, produkowany w latach 1963 - 65.
Poniżej wykaz, w jakich okresach produkowane były odbiorniki, objęte w Diorze audytem w końcu 1964 r.
