Pionier to pierwszy powojenny polski odbiornik radiowy, opracowany w roku 1948 przez zespół inż. Wilhelma Rotkiewicza. Był odbiornikiem uniwersalnym, przystosowanym do zasilania z sieci prądu przemiennego lub stałego o napięciu 220 lub 120V. Miał charakterystyczną, kwadratową skalę zegarową. Układ elektryczny został oparty na nowoczesnym wówczas schemacie, zastosowanym przez Philipsa w roku 1941 w odbiorniku 203U
Ta wersja była produkowana w drugiej połowie roku 1948, wyłącznie w obudowach bakelitowych z pionowymi szczebelkami na maskownicy głośnika. Na obudowie widnieje nad skalą znak firmowy ze skrótami: CZPE - Centralny Zarząd Przemysłu Elektrotechnicznego, ZPR – Zrzeszenie Przemysłu Radiotechnicznego. Ten typ obudowy przetrwał niemal do końca okresu produkcji Pionierów.
Główne różnice w porównaniu z najczęściej spotykanym Pionierem U2, to:
Z obserwacji numerów fabrycznych wynika, że powstało ok. 11000 sztuk tego odbiornika. Ta wersja Pioniera oraz następna, Pionier (49a) nazywane były przez dawnych radiotechników „pierwszym pionierem”. W spisie SP6HUK odbiorniki te zaliczone są do pozycji Pionier U1.
Następną Pioniera (48) był Pionier (49a). Oznaczenia w nawiasach (48), (49a) itp. zastosowano w celu rozróżnienia wersji Pioniera w katalogu. Nie były używane przez producenta. W literaturze radiotechnicznej z lat 50. XX w. różne wersje tego samego modelu radia nazywane były „odmianami”.
Szczegóły konstrukcji można zobaczyć na załączonych zdjęciach. Więcej szczegółów oraz opis wszystkich odmian Pioniera można znaleźć w artykule Historia Radia Pionier.