Pionier to pierwszy powojenny polski odbiornik radiowy, opracowany w roku 1948 przez zespół inż. Wilhelma Rotkiewicza. Był odbiornikiem uniwersalnym, przystosowanym do zasilania z sieci prądu przemiennego lub stałego o napięciu 220 lub 120V. Miał charakterystyczną, kwadratową skalę zegarową.

Układ elektryczny został oparty na nowoczesnym wówczas  schemacie, zastosowanym przez Philipsa w roku 1941 w odbiorniku 203U. Pionier U2 jest najczęściej spotykany, jednak nie najstarszy. Wcześniejsze odmiany opisane zostały w katalogu jako Pionier (48), Pionier (49a) , Pionier (49b) i Pionier U II.

Nazwa w wymowie jest taka sama, jak w przypadku poprzednika, zmieniła się tylko pisownia, dwójkę rzymską zmieniono na arabską. Największa widoczna różnica to inny wzór tylnej ścianki, m.in. układ otworów wentylacyjnych. Na ściance widnieje napis Typ: PIONIER U2. Nie ma już nazwy fabryki, jest tylko znak firmowy T6. Drobne zmiany wystąpiły też w układzie elektrycznym, m.in. zastosowano termistor w obwodzie żarzenia i automatyczną regulacjię wzmocnienia „wprzód” dla triody m.cz.

Odbiornik montowany był w dwóch rodzajach obudów bakelitowych a w roku 1952 także w obudowie drewnianej. Produkcja trwała 4 lata, od połowy roku 1950 do połowy 1954. Z napotkanych numerów fabrycznych wynika, że liczba wyprodukowanych egzemplarzy Pioniera U2 przekroczyła 600 tys. sztuk. Łączna liczba dla wszystkich modeli i odmian Pioniera wyniosła ponad 1,5 mln sztuk.

Na pocz. roku 1953 wprowadzono w Pionierze zieloną skalę (zamiast trójkolorowej), ale były jeszcze Katowice i fale krótkie od 16m. Pod koniec roku 1953 pojawił się na skali  Stalinogród. Ostatnie egzemplarze Pioniera U2 z początku 1954 r. miały już wszystkie cechy Pioniera U3..

Obszerne informacje o budowie Pioniera U2, schemacie blokowym, układzie elektrycznym znajdzie czytelnik w Kąciku Pioniera. Fotografia Pioniera - jako jedynego odbiornika lampowego - widniała na nieistniejącej już stronie internetowej firmy Diora.

Następcą Pioniera U2 był Pionier U3.