Tango zostało zaprojektowane w ZR Diora. Po zmontowaniu ok. 400 szt. produkcję przeniesiono do ZRK w Warszawie.

Układ elektryczny różni się od innych, małych odbiorników z tego okresu, gdzie stosowano autotransformator i prostownik jednopołówkowy (np. Figaro, Rozyna). Tutaj jest pełny transformator sieciowy i prostownik dwupołówkowy.

Z tyłu gniazdo gramofonowe typu DIN oraz przełącznik radio/gramofon. Przewód zasilający wyciąga się razem z tylną ścianką.

W roku 1967 produkcja została przeniesiona z powrotem do Dzierżoniowa i do 1969 Diora wyprodukowała 77 tys. odbiorników, przypuszczalnie pod nazwa Tango 2. Z tego czasu pochodzi załączona instrukcja obsługi i schemat.