DIORA to pierwsza polska fabryka, produkująca odbiorniki radiowe w okresie po II wojnie światowej.
Rozpoczęła działalność dnia 8 listopada 1945 r. pod firmą Państwowa Fabryka Odbiorników Radiowych (PFOR) w Dzierżoniowie. Kolejne nazwy fabryki to DZWUR, czyli Dolnośląskie Zakłady Wytwórcze Urządzeń Radiowych, T-6 a w końcu DIORA. Uruchomieniem zakładu i organizacją produkcji pierwszych odbiorników kierował Wilhelm Rotkiewicz. Pierwszą produkcją był montaż prostych odbiorników reakcyjnych z poniemieckich podzespołów. Jednym z etapów procesu produkcyjnego było "zeskrobywanie gapy", czyli usuwanie z obudowy godła niemieckiego ze swastyką.

W 1947 r. zakupiono w szwedzkiej firmie AGA licencję na produkcję superheterodynowego radioodbiornika Aga i rozpoczęto jego produkcję. W tym samym czasie zespół Wilhelma Rotkiewicza pracował nad konstrukcją własnego odbiornika radiowego, taniego i dostępnego dla masowego użytkownika. I tak w 1948 r. zrodził się pierwszy polski radioodbiornik - Pionier, w różnych odmianach wyprodukowany w liczbie ponad miliona egzemplarzy. Konstrukcja Pioniera przetrwała pod nazwą Promyk aż do 1968 r.

Oprócz odbiorników radiofonicznych Diora produkowała na przełomie lat 50-tych i 60-tych radiostacje dla wojska, a także odbiorniki telewizyjne (m.in. Aladyn, Tosca, Szecherezada), a w połowie lat 90-tych magnetowidy.

W sumie opracowano i wdrożono do produkcji kilkadziesiąt modeli odbiorników radiowych, z których warto wymienić:
* 1950 - Pionier B2 - Pierwszy odbiornik z zasilaniem bateryjnym;
* 1952 - Mazur - Odbiornik z układem Pioniera U z zastosowaniem transformatora sieciowego i lamp serii "E";
* 1955 - Polonez - Pierwsza polska konstrukcja odbiornika z gramofonem;
* 1956 - Śląsk - Pierwszy, w którym obrotowy przełącznik zakresów zastąpiony został przełącznikiem klawiszowym oraz dodano zakres UKF (na przystawce superreakcyjnej);
* 1957 - Nokturn i Sonatina - Odbiorniki uniwersalne z układem Pioniera U z klawiszowym przełącznikiem zakresów;
* 1959 - Calypso - Odbiornik wyposażony w pełny tor FM;
* 1960 - Kos - W tym modelu zrezygnowano z klasycznego montażu na szkielecie metalowym (chassis) i wprowadzono technologię montażu na płytce drukowanej;
* 1965 - Krokus - Pierwszy przenośny odbiornik Diory zbudowany na tranzystorach, dodatkowo z możliwością zamontowania w samochodzie;
* 1972 - Meluzyna - Pierwszy polski radioodbiornika klasy Hi-Fi, zbudowany na 43 tranzystorach. Stereofoniczny tuner i wzmacniacz w oddzielnych skrzynkach;
* 1973 - Elizabeth - To już naprawdę nowoczesny odbiornik. Opracowany we współpracy z japońską firmą Tokyo-Sanyo Electric Co. Ltd. Po raz pierwszy zastosowano w nim tak nowoczesne wtedy podzespoły jak układy scalone, układy grubowarstwowe, diody LED, filtry ceramiczne;
* 1975 - Klawesyn - Ostatni odbiornik lampowy z Diory;
* 1976 - Amator stereo - "Wymarzone radio dla każdego", przez wiele lat był najpopularniejszym standardowym radioodbiornikiem stereofonicznym. W zmienionych wersjach był produkowany do roku 1985.

Koniec lat siedemdziesiątych i lata osiemdziesiąte to produkcja tzw. zestawów wieżowych, składających się z oddzielnych segmentów: odbiornika (tuner), wzmacniacza, magnetofonu kasetowego i gramofonu, a później także odtwarzacza płyt CD.

W 1989 r. Przedsiębiorstwo Państwowe Zakłady Radiowe DIORA zostało przekształcone w spółkę akcyjną DIORA S.A.

W latach dziewięćdziesiątych zastosowano w produkowanym sprzęcie technikę mikroprocesorową (wieża serii 500, odbiorniki z syntezą częstotliwości, zdalne sterowanie). Lata dziewięćdziesiąte to także produkcja magnetowidów VHS (MVD-101, MVD-200), tunerów do odbioru telewizji satelitarnej oraz odbiorników telewizyjnych (OTVC-100, OTVC-200). Koniec lat dziewięćdziesiątych to także początek końca tej zasłużonej dla polskiej radiotechniki fabryki. Ze spółki wyodrębniono kilka mniejszych spółek (Dionar, Diotech, Diora-serwis), a sama spółka-matka ogłosiła upadłość.

Czy nasze wyroby są nowoczesne? - artykuł z biuletynu zakładowego.

Ostatnia spotkana w Internecie oferta fabryki (rok 2000), to automaty do sprzedaży konfekcjonowanych drobiazgów. Ostatnia strona internetowa Diory z 31 grudnia 2000 r. (kopia z archiwum oldradio.pl).

Co pozostało z Diory w 2018 roku?