DSL oznacza odbiornik o przeznaczeniu domowym, stereofoniczny i oparty o technikę lampową (Domowy Stereofoniczny Lampowy). Pomimo tej nazwy zastosowano także tranzystory i diody półprzewodnikowe.
Prace nad odbiornikiem stereofonicznym rozpoczęły się w Diorze w końcu lat 60-tych. Konstrukcja DSL-201 opracowana została przez A. Łukasika i S. Kiliana.
Stopnie wielkiej i pośredniej częstotliwości opierają się o układy konwencjonalne, niemniej na uwagę zasługuje podział zakresu fal średnich na 2 podzakresy, oraz zakresu fal krótkich na 3 podzakresy. Rozwiązanie takie pozwoliło podnieść selektywność odbiornika. Całkowicie nowym opracowaniem jest jednak układ dekodera, którego zadaniem "jest wydzielenie akustycznej informacji dla lewego i prawego kanału, oddzielnie ze złożonego sygnału stereofonicznego - FM stereo, odebranego przez antenę UKF." - za instrukcją serwisową. Dekoder znajduje się pomiędzy detektorem częstotliwości, a wyjściem dla wzmacniacza m.cz. Lampka sygnalizująca odbiór audycji w stereo, oparta jest o żarówkę telefoniczną.
Podobnie jak w pokrewnych DMTL- i DSTL-202, zastosowano technologię montażu płytek drukowanych i pozostałych elementów układu na uniwersalnych kątownikach, biegnących w poprzek konstrukcji i przytwierdzonych do dwóch prefabrykowanych, dużych kształtek stalowych.

Zestaw DSL-201 pokazany został na MTP w roku 1970. Wymieniony w notatce "Nowe opracowania sprzętu RTV w przemyśle krajowym" w RA-3/71/s.53. Całość składa się z czterech elementów - tunera, wzmacniacza i dwóch kolumn głośnikowych typ ZGZ-11, opartych o przetworniki GD 31-21/5 i GDW 6,5/1,5. Schemat i opis w RA-3/72/str.73.