Najbardziej luksusowy i przy tym najcięższy radioodbiornik produkcji ZRK. Była to odpowiedź krajowego przemysłu radiotechnicznego na NRD-owskiego Bethovena i Stradivari. Układ ma 8 obwodów w torze AM i 11 obwodów w torze FM. Charakterystycznymi cechami odbiornika są m.in.: zastosowanie wzmacniacza w.cz., obrotowa podwójna antena ferrytowa, 5-klawiszowy przełącznik barwy dźwięku (orkiestra, solo, jazz, mowa, pasmo) niezależny od płynnej regulacji tonów niskich i wysokich. Moc wyjściowa wynosi 5W, przy poborze mocy około 75W. Wzmacniacz m.cz. zbudowany jest na dwóch lampach PL81, bez transformatora głośnikowego, z głośnikiem niskotonowym włączonym z pominięciem transformatora. Początkowo w roli głośnika niskotonowego montowano importowanego Philipsa o mocy 10W, możliwe jest również występowanie egzemplarzy z krajowym głośnikiem GD 31-21/5z o impedancji cewki 800Ω. Ponadto są dwa głośniki średnio-wysokotonowe GD 18-13/2 na bocznych ściankach, połączone przez transformator głośnikowy. Odbiornik montowany był w dużych skrzynkach drewnianych i ważył ok 24 kg.

Jakość odbioru za pomocą Eroica była krytykowana zarówno przez słuchaczy jak i przez specjalistów. Wskazywana była zaniżona czułość oraz małe pasmo przenoszenia wzmacniacza m.cz., niepozwalające na pełne wykorzystanie jakości dźwięku na zakresie UKF. Wkrótce nastąpiła modernizacja; nietypowy wzmacniacz na dwóch lampach PL został zastąpiony wzmacniaczem przeciwsobnym na dwóch EL84.

Nazwa radia nawiązuje do III symfonii Ludwiga van Beethovena. Słowo „eroica” zostało zaczerpnięte z włoskiego podtytułu: sinfonia eroica – symfonia bohaterska. Spotykane są informacje, że ten odbiornik zapowiadany był jako "Milenium".