Odbiornik ten był pierwszą polską konstrukcją odbiornika radiowego, opracowaną w 1922 r. przez, wówczas inż. a potem prof., Stefana Manczarskiego. Jednolampowy odbiornik, będący modyfikacją układu Flewellinga, pracował w układzie superreakcyjnym z samowygaszaniem. Odbiornik Manczarskiego był strojony za pomocą wariometru (kondensatory zmienne - strojeniowe - były wówczas trudno dostępne) i charakteryzował się bardzo dużą czułością pomimo prostoty układu (co jest zasadniczą cech charakterystyczną układów superreakcyjnych). W stosunku do możliwości finansowych ówczesnego społeczeństwa odbiornik Manczarskiego był dość drogi, a poza tym jego obsługa wymagała dużej wprawy i cierpliwości. Z tych też powodów nie zdobył on tak wielkiej popularności jak opracowany później Detefon. Istotną wadą układów superreakcyjnych jest promieniowanie sygnałów zakłócających jeżeli są one połączone bezpośrednio z anteną bez użycia stopnia (wzmacniacza) separującego. W zależności od kształtu przebiegu wygaszającego zmienia się ich krzywa selektywności co oznacza, że w niekorzystnych przypadkach mogą one charakteryzować się małą selektywnością.

Odbiornik Manczarskiego miał być z założenia rozwiązaniem tanim, produkowanym masowo przez firmy elektroniczne i konstruowanym przez radioamatorów. W tym celu zostały wydane w dużym nakładzie dokładne schematy montażowe w skali 1:1 oraz szczegółowe opisy taniego wykonania odbiornika. Dokumentacja zawierała szczegółowe rysunki nawinięcia trzech cewek koszykowych i nawet opis samodzielnego wykonania reostatu (regulowanego opornika żarzenia). Proponowano wykonanie go np. z bibuły nasyconej tuszem co miało zastępować fabryczną węglową ścieżkę oporową.

Produkowany był pierwotnie przez firmę Inter-Radio w Warszawie a następnie przez PZR (Polskie Zakłady Radiotechniczne). Firma Inter-Radio ubiegała się o koncesję na eksploatację ogólnopolskiej stacji nadawczej. Niska cena odbiornika i opublikowanie broszury do samodzielnego montażu miały być dodatkowymi argumentami do otrzymania koncesji i sposobem pozyskania szeregu nowych radiosłuchaczy.

Była to bardzo udana, oryginalna, polska konstrukcja prof. Manczarskiego. Dostrajanie do stacji za pomocą anteny oraz płaskich cewek było wynalazkiem autora konstrukcji. Mocną stroną tego radia była wyjątkowo niska cena przy niezłych parametrach odbioru.