W latach 1956-58 Diora produkowała dwa odbiornik wyższej klasy: Śląsk i Podhale. Nowością był w nich zakres UKF, zrealizowany za pomocą przystawki superreakcyjnej oraz klawiszowy przełącznik zakresów o 9 klawiszach. Fale średnie i krótkie były podzielone na dwa podzakresy, były też dodatkowe klawisze dla lokalnej stacji Warszawa I i gramofonu. Dziewiąty klawisz to wyłącznik.

W porównaniu z prostymi odbiornikami z tego okresu były tu 4 dodatkowe lampy: ECH81 w głowicy UKF, EF22 w dodatkowym stopniu p.cz., druga EF22 w dodatkowym stopniu wzmacniacza m.cz. i "oczko magiczne" EM4. W układzie zastosowano dwa eliminatory p.cz. oraz eliminator częstotliwości lustrzanych. Dodatkowy stopień wzmocnienia m.cz. pozwolił na zastosowanie ujemnego sprzężenia zwrotnego, polepszającego charakterystykę częstotliwościową i stabilność pracy toru m.cz. Barwa tonu regulowana była za pomocą dwóch potencjometrów, usytuowanych przy szybie skali po bokach przełącznika zakresów. Potencjometr do regulacji tonów wysokich sprzężony był z obwodami LC pierwszych dwóch stopni wzmacniacza p.cz., pozwalając na regulację szerokości pasma na zakresach AM.

Do strojenia służyły dwa pokrętła, oddzielne dla AM i FM. Pokrętło do strojenia FM pełniło na zakresie fal krótkich rolę precyzera. Transformator sieciowy wraz z lampą prostowniczą umieszczony był na przeciwległym końcu chassis w stosunku do transformatora  głośnikowego, by zminimalizować zakłócenia we wzmacniaczu m.cz. Przystawka superreakcyjna UKF nie wykorzystała wszystkich walorów akustycznych pasma UKF; pełny tor UKF Diora zastosowała w  Calypso, które pojawiło się w roku 1960.

Symfonia miała układ elektryczny identyczny jak Podhale po modernizacji w sierpniu 1958 r. Dodany został gramofon GE-56 oraz dwa głośniki wysokotonowe po bokach. Bardziej nowoczesny wygląd przybrała skrzynka. Cena po rozpoczęciu produkcji wynosiła 3800 zł, w roku 1961 - 3700 zł.